Yalnızlığıma ıssızlığıma sahip çıkmıştım onca kalabalığın arasında
Korkularımdan korkmamayı öğreniyordum yavaş yavaş
Hayallere düşlere sığınıp onlarla avunuyor küçücük mutluluklara hayata dair geçici heveslere sarılıp gülümseyebiliyordum
Geride bırakmıştım bütün hüzünleri ertelenmişleri yaşanmışları yarım kalmışları Yürüyordum ardıma bakmadan kendi yolumda Geçmişin izleri bazen takılıyordu ayaklarıma bir yerlerde ama ben aldırmadan yürüyordum işte
Sevdaya dair hikayelerin noktasını koymuştu hayat yıllar öncesinde Ben de çaresizce boyun eğmiştim ona
Bence mutluydum ben kendi kendimle
Hiç beklemediğim bir zamanda ansızın çıktın yollarıma
Yalan mıydın sen? Yalan Bunca ısıtabilir miydi ruhumu? Bunca işler miydi sevdanı yüreğime? Geçmişin izlerini silip doldurabilir miydi yüreğimi böylesine?
Bilseydim dinler miydim seni? Geçmişimden koparıpbeni alıp gitmene İzin verir miydim?
Görseydim eğer sonunu görseydim Başlamadan daha orada dur derdim
Sensizliğe alışmak daha zordu yalnızlığa alışmaktan
Şimdi öznesi sensin cümlelerimin yüklemleri yok
Sensiz günüm zordu zaten Bir de sen geldin üstüne Yokluklarım yetmezmiş gibi Sen de eklendin üstüne
Ben zaten bunları sen olmadan da yaşardım Ne gerek vardı sana sensiz de yalnız kalırdım Ben zaten sen olmadan da ağlardım isteseydim eğer Ne gerek vardı sana ne gerek vardı yokluğuna